beknopt verslag Magdje (20/12)

het is weer lang geleden dus hier nog eens een verslagje,

om te beginnen, de NMR scan van vorige week woensdag is redelijk goed verlopen. Ze heeft hem weer niet helemaal uitgezeten. Maar het volstond volgens de dokter. de beelden die gemaakt werden waren heel duidelijk, enkel nog een laatste frequentie waarop moest gescand worden is niet meer gebeurd. Donderdag heeft dokter Madou ons dan bij zich geroepen om ons de beelden te laten zien en wat uitleg te geven. Op de beelden is toch een heel groot letsel te zien aan de linker helft van de hersenen. dat op een bepaalde frequentie zelfs door loopt tot aan de rechter kant. Wel kon hij met vrij grote zekerheid zeggen dat de infectie zeker niet terug is en een nieuwe lumbaalpuncie dus geen enkele zin heeft. Hij heeft ons ook nog maar eens gezegd dat hierdoor de kans op volledig herstel zo goed als onbestaande is. Ook wist hij ons te vertellen dat hij bericht had gehad dat ze niet meer terug naar Hof Ter Schelde (ondertussen verhuist naar REVARTE) mag. Hij zei dat hij nochthans een afspraak had met HTS dat ze na haar ziekenhuisopname terug naar daar kon zodat hij ze gemakkelijk kon blijven opvolgen maar het revalidatieziekenhuis komt deze afspraak dus niet na. Samen met de sociale dienst zijn ze dan op zoek gegaan naar een andere oplossing. Dr Madou had gehoopt ze dan in Duffel binnen te krijgen, CEPOS, een revalidatiecentrum gespecialiseerd in NAH (niet aangeboren hersenletsels). Donderdag zijn Leroy en tante Kris samen met mama naar daar gereden voor een gesprek. Maar ook daar kregen we een nee. De volgende optie is het bethaniënhuis in Zoersel. ook daar is een gespecialiseerde revalidatie voor mensen met een NAH. Hier wachten we nog op antwoord. op vraag van Bethanië heeft dr Madou dit weekend een medisch verslag moeten opstellen. op basis hiervan wordt beslist of ze naar daar zou mogen of niet. Het verslag werd gisteren doorgestuurd, dus het kan nog wel enkele dagen wachten worden op een antwoord en dan zijn we ook nog niet zeker of er natuurlijk onmiddelijk plaats is of ze eerst nog op een wachtlijst terecht komt.
Mama zelf heeft de laatste dagen redelijk veel geslapen. soms door extra medicatie vanwege agressief gedrag en het aanvallen (of dreigen aan te vallen) van verplegend personeel, maar ook gewoon uit zichzelf, zonder extra medicatie. Eergisteren was ze terug een beetje meer wakker, en zeker met momenten vrij goed vond ik, ook de kindjes waren er toen nog eens bij en daar geniet ze zichtbaar heel erg van. Maar het mag wel niet te lang duren want dat is te vermoeiend. Ze is toen ook even mee naar de cafetaria geweest maar nog voor haar koffie er was was ze al terug naar de kamer. Ze heeft geen geduld dus 5 min. wachten op de koffie lijkt voor haar een uur en het was er iets te druk voor haar. Gisteren, haar verjaardag (en die van nonkel Wil ook natuurlijk, gelukkige verjaardag) was ze ook redelijk goed. ook weer de kindjes erbij. en toen Moeke, tante Brun, Paulus en David nog in de kamer kwamen en het daar wat druk werd stelde ze zelf voor om iets te gaan drinken. Deze keer heeft ze het wel vol gehouden tot haar drinken er was. ook wou ze na 3 dagen van niet roken (vooral omdat ze meestal toch lag te slapen) plots nog eens gaan roken. het ging dus goed gisteren maar dat is nu net het grote probleem, de stemming kan van de ene seconde op de andere omslaan. Van goed gezind naar, boos, naar spelen op de computer, naar huilen, naar spelen met het spelletje dat ze van Trevor en Sofie heeft gekregen (hoewel het meer succes heeft bij de bezoekers) ..... wie even op bezoek komt kan denken ' het gaat heel goed met haar', maar wie 5 minuten later komt kan dan weer een hele tegengestelde indruk hebben.
Ze weent ook veel omdat ze volgens haar genezen is. Ze snapt niet waarom ze daar nog moet blijven. en al talloze pogingen om dit uit te leggen hebben toch geen zin.
Nu is het dus hopen op een positief antwoord vanuit zoersel zodat ze terug volledig aan de revalidatie kan beginnen. want in het ziekenhuis ligt ze natuurlijk maar een hele dag niets te doen.
Tot hier mijn beknopt verslag,
Duncan